Sterren (Vallende) noemt men verschietende lichtpunten, die zich in heldere nachten plotselijk aan het uitspansel vertoonen. Zij beschrijven doorgaans eene regte lijn en hebben wel eens een lichtgevenden staart. Groote verschijnselen van dien aard noemt men vuurbollen. Te voren hield men ze voor gassen, die in den dampkring ontbrandden, maar sedert Chladni is men tot de overtuiging gekomen, dat de vallende sterren ligchamen zijn uit de wereldruimte, die in de bovenste lagen van onzen dampkring zoo sterk verhit worden, dat zij licht geven.
Hare lichtsterkte is zeer verschillend; gemiddeld komt zij overeen met die van sterren van de vierde grootte. Doorgaans zijn zij wit van kleur, naar het gele of blaauwe trekkend. De kleur schijnt in verband te staan met den duur der beweging. De staart verandert van vorm en in zijn spectrum, werd bij gele vallende sterren natrium, bij groene magnesium en bij roode strontium ontdekt. Het aantal vallende sterren schijnt verschillend te wezen in verschillende uren van den nacht en buitengewoon groot op bepaalde tijden van het jaar, inzonderheid omstreeks den 12den November, terwijl dit verschijnsel gebonden is aan eene periode van 33 jaren. Een dergelijke regen van vallende sterren heeft men omstreeks den 10den Augustus, — voorts van 18 tot 20 April, van 26 tot 30 Junij en van 9 tot 12 December.
Zij schijnen dan van hetzelfde punt uit te gaan, en wel in November van het sterrebeeld de Leeuw en in Augustus van het sterrebeeld Perseus. Intusschen heeft Heis voor die nachten meer uitgangspunten (radianten) aangewezen. De hoogten, waarop de vallende sterren ontstaan, liggen tusschen 201/2 en 4 geogr. mijl en die, waarop zij verdwijnen, tusschen 111/2 en 3 geogr. mijl, en hare snelheid ligt tusschen 3 en 20 mijlen in de seconde. Door het onderzoek van Schiaparelli, Leverrier en Peters is men tot het besluit gekomen, dat de regens van vallende sterren veroorzaakt worden door verbrokkelde kometen, die door de aantrekkingskracht der Aarde uit hare loopbanen worden getrokken en met de bovenste lagen van onzen dampkring in aanraking komen. Terwijl uit de vuurbollen wel eens meteoorsteenen op Aarde nederdalen, heeft men van vallende sterren niets dergelijks ontdekt.
