Sheil (Richard Lalor), een Iersch volksleider, geboren den 16den Augustus 1791 bij Waterford, studeerde in de regten, wijdde zich aan de balie en tevens aan letterkundigen arbeid, en schreef de treurspelen: „Adelaide”, — „The apostate”, — „Bellamira”,— en „Evadne”. In 1822 schaarde hij zich aan de zijde van O'Connell en bevorderde de beweging ter gunste van de emancipatie der R. Katholieken. Voorts legde hij een grooten ijver aan den dag tijdens het bestuur van Wellington. Na het doordrijven der emancipatie werd hij in 1829 voor Milborne Port afgevaardigd naar het Parlement.
Vóór de dagen van het „Verdrag van Lichfield House” tusschen het Whig-ministérie en de partg van O’Connell onderscheidde zich Sheil door de bitterheid, waarmede hij streed tegen de tienden en tegen de Engelsch-Iersche Unie;maar toen die overeenkomst gesloten was, bewaarde hij het stilzwijgen en werd in 1838 commissaris van het hospitaal te Greenwich en in 1839 vice-president van den Board of Trade met zitting in den staatsraad, waarna hij zijne aanvallende politiek liet varen. Bij het aftreden der Whigs, in Augustus 1841, verloor hij zijne betrekking, maar werd weder lid van het Parlement. tijdens het monsterprocès tegen de aanvoerders der Repealbeweging verdedigde hij met goed gevolg zijn voormaligen medestander O'Connell. Toen de Whigs na de afschaffing der graanwetten weder aan het roer kwamen, zag hij zich in 1846 belast met de directie van de munt en werd in 1850 gezant te Florence, waar hij den 23sten Mei 1851 overleed. Van zijne geschriften noemen wij nog: „Sketches of the Irish bar (1855, 2 dln)", terwijl zijne redevoeringen door Mac Nevin werden uitgegeven (2de druk 1860).
