Johannes Scotus Erigena, een van de geleerdste mannen der 9de eeuw en geboren omstreeks het jaar 833 te Ergene in het graafschap Hereford, verzamelde door reizen in het Oosten een grooten rijkdom van wetenschap en onderwees, op uitnoodiging van Karel de Kale, godgeleerdheid en wijsbegeerte aan de hoogeschool te Parijs. Wegens zijne vrijzinnige verklaring van de leerstellingen der R. Katholieke Kerk werd hij door orthodoxe ijveraars vervolgd, moest Frankrijk verlaten en werd door Alfred de Groote in 877 naar Oxford geroepen, waar hij eerlang grooten invloed verkreeg. Daar hij echter ook hier niet veilig was voor den haat zijner vijanden, betrok hij een klooster te Malmesbury, waar hij onderwijs gaf in de wijsbegeerte en — naar het verhaal luidt — in 880 door zijne leerlingen met pennemessen werd vermoord.
Hij bezat eene grondige kennis van de Grieksche taal, zoodat hij de zoogenoemde geschriften van Dionysius Areopagíta in het Latijn overbragt en er vervolgens eene vertaling bijvoegde van de Grieksche scholiën van Maximus op de werken van Gregorius Nazianzenus. Zijn geschrift: „De divisione naturae (het laatst uitgegeven in 1838)” bevat een wijsgeerig stelsel, en in zijne verhandeling: „De divina praedestinatione” wederlegt bij de leer van Augustinus. Zijn hoofddenkbeeld was, dat men de ware wijsbegeerte en de ware godsdienst als gelijk en gelijkvormig moest beschouwen. — Zie voorts over Duns Scotus onder dien naam.
