Samarin (Jurij), een verdienstelijk Russisch schrijver en de telg van een rijk en adellijk geslacht, werd geboren in 1819, studeerde te Moskou en werd in 1845 secretaris der eerste afdeeling van den Senaat, zag zich daarna geplaatst bij het departement van Binnenlandsche Zaken en vergezelde als regéringsagent de commissie, welke in 1847 tot herziening der stedelijke wetten naar Riga vertrok.
Hij schreef daarop het werk: „De sociale gesteldheid der stad Riga”. Door een ander hoek, namelijk over het toetreden der Letten tot de Orthodoxe Kerk en over de verhouding der Oostzeeprovinciën tot het Rijk, haalde hij zich eene vestingstraf van 10 dagen en eene verplaatsing naar het gouvernement Simbirsk op den hals. Kort daarna werd hij naar Kiew geroepen, waar hij als kanselarij directeur van Bibikow bij het regelen der betrekking tusschen de boeren en de grondbezitters eene ongemeene bedrijvigheid aan den dag legde. Toen hij in 1852 zijn ontslag genomen had, bestudeerde hij met ijver de opheffing van het lijfeigenschap in andere landen en was ten tijde dier opheffing als dagbladschrijver, als lid van het comité in het gouvernement Samara en van de commissie van redactie te Petersburg werkzaam. Van zijne geschriften vermelden wij voorts: „Het Russisch-Baltische kustgewest (1868—1876)”, —en een antwoord aan generaal Fadejew, den vervaardiger van het Werk: „Wat zullen wij zijn?” Hij overleed te Schöneberg bij Berlijn den 31sten Maart 1876.
