Rigter, noemt men in de gewone Nederlandsche Bijbelvertaling de mannen, die na het in bezit nemen van Palaestina door de Israëlieten zich aan het hoofd van eenige stammen of van het geheele volk plaatsten, om zich tegen aanvallen van den buitenlandschen vijand te verdedigen of binnenlandsche onlusten te dempen. Sommigen legden na de volbragte taak hun ambt neder, anderen behielden het tot aan hun dood. Dit laatste geschiedde vooral, toen zij, kort vóór het invoeren der Koninklijke regéring, het burgerlijk gezag in handen hadden, zooals wij opmerken in Eli en Samuël.
Hun optreden in buitengewone tijden, om als krijgsoversten dienst te doen, geeft hun veel overeenkomst met de dictators te Rome, of welligt nog meer met de suffeten te Carthago, wier naam op dien der rigters (sjoftim) gelijkt. In het Oude Testament worden 15 rigters genoemd, en de daden van sommigen worden in het Boek der Rigteren en in het Eerste Boek van Samuël vermeld.
Rigteren is de naam van één der historische boeken des Ouden Verbonds. Het draagt dien, omdat het hoofdzakelijk de daden der Israëlietische rigters vermeldt. Slechts de laatste 5 hoofdstukken behelzen het verhaal van de afgoderij in den stam Dan en de nagenoeg geheele uitroeping van dien van Benjamin. Trouwens dit gedeelte onderscheidt zich te zeer van het voorgaande, om aan denzelfden schrijver te worden toegekend. Waarschijnlijk zijn ook de 16 eerste hoofdstukken uit verschillende oude overleveringen bijeengevoegd.
