Reinoso (Felix José), een Spaansch publicist en dichter, geboren te Sevilla den 20sten November 1772, studeerde aldaar in de theologie en stichtte met anderen in 1793 een letterkundig genootschap, hetwelk tot 1801 bestond en de voornaamste dichters onder zijne leden telde. Het episch gedicht: „La inocernia perdida”, het verhaal van den val der eerste menschen, werd door gemeld genootschap bekroond. In 1801 werd hij pastoor van de kerk Sta Cruz te Sevilla en bekleedde die bediening tot 1811. Hij bevorderde met ijver de koepok inenting, en gedurende den hongersnood van 1812 stichtte hij 2 hospitalen, waarin 700 personen werden opgenomen, De Sociedad Economica aldaar benoemde hem tot hoogleeraar in de letteren en hij bleef van 1815 tot 1820 in die betrekking werkzaam.
In dien tijd schreef hij een „Curso filosofico de literatura”, en in 1816 verscheen zijn beroemd werk: „Examen de los delitos de infideledad a la patria, imputados a los Espanoles bajo la dominacion francesa”. Dit boek werd echter door de Inquisitie verboden. Van 1820 tot het midden van 1823 was hij geplaatst bij het provinciaal bestuur te Cadix en hij schreef in dien tijd eene reeks van verhandelingen ter bevordering van den welvaart dier provincie. Koning Ferdinand VII benoemde hem in 1827 tot redacteur van het Staatsblad, en in 1830 werd hij voorzitter van de commissie voor statistiek in Spanje. In 1833 vond hij zich belast met de taak om al de documenten voor de inhuldiging van koningin Isabella in orde te brengen, terwijl hij zich kort daarna benoemd zag tot lid der generale inspectie van zaken der drukpers. Daarenboven droeg de Koning hem voor aan den Paus voor het regterambt in het hooge geestelijke geregtshof, en schonk hem eene praebende te Valencia. Hij overleed den 17sten April 1842. Zijne lierdichten, waaronder zich veel schoons bevindt, zijn nog niet verzameld uitgegeven.
