Pradt (Dominique Dufour de), een Fransch staatsman en publicist, geboren den 23sten April 1759 te Allanches in Auvergne, zag zich in 1789 als vicaris-generaal van den aartsbisschop van Ronen door de geestelijkheid van Normandië afgevaardigd naar de Vergadering der Generale Staten en trad er op als een ijverig Koningsgezinde. Na de ontbinding der Constituante begaf hij zich naar Hamburg, vervolgens naar Münster, waar hij in 2 vlugschriften („L’antidote au congrès de Rastadt, 1798”, en „La Prusse et sa neutralité, 1800”) de Omwenteling bestreed, doch keerde in 1800 naar Parijs terug en wist zich zoo aangenaam te maken bij den Eersten Consul, dat deze hem tot aalmoezenier benoemde, waarna hij in 1804 den bisschopszetel van Poitiers verkreeg. Hij bleef echter in het gevolg van den Keizer en was tegenwoordig bij diens krooning te Milaan. Later begaf hij zich met Napoleon naar Bayonne en hield zich onledig met onderhandelingen, die aan de Spaansche Bourbons het verlies van den troon veroorzaakten, terwijl hij de belangen des Keizers zoo ijverig behartigde, dat deze hem in 1808 met den titel van baron het aartsbisdom Mechelen schonk.
In 1811 onderhandelde hij op last van den Keizer met den Paus te Savona en vertrok in 1812 als gezant naar Warschau, waar hij de Polen ergerde door zijne dubbelhartigheid. Toen hij voorts te Parijs terugkeerde, verwees Napoleon hem naar zijn aartsbisdom. Toen de Bourbons hersteld waren op den troon van Frankrijk, vertrok de Pradt derwaarts en zocht door zijn „Récit historique sur la restauration de la royauté en France (1814)” aan te toonen, dat hij veel tot de Restauratie had bijgedragen, en door begunstiging van Talleyrand werd hij den 7den April 1814 benoemd tot kanselier van het Legioen van Eer. Na de tweede Restauratie deed hij voor eene lijfrente van 12000 francs afstand van zijn aartsbisdom en wijdde zich aan de journalistiek. Als afgevaardigde van Clermont schaarde hij zich in 1827 aan de zijde der oppositie, maar toen zijne pogingen niet met een gewenscht gevolg werden bekroond, legde hij zijn mandaat neder. Na de Julij-omwenteling werd hij een aanhanger van de dynastie Orleans, doch overleed schier als vergeten burger den 18den Maart 1837 op het kasteel Vedrine. Van zijne talrijke geschriften vermelden wij nog: „Histoire de l’ambassade dans le grand-duché de Varsovie en 1812 (1815)”, — „Du Congrès de Vienne (1815— 1816, 2 dln)”, — „Mémoires historiques sur la révolution d’Espagne (1816)”, — „Des colonies et de la révolution actuelle de l’Amerique (1817, 2 dln)”, — „Des quatre concordats (1819—1820, 4 dln)”, — „Le congrès de Carlsbad (1819—1820, 2 dln)”, — „De la Belgique depuis 1789 jusqu’en 1791 (1820)”, — en „Du jésuitisme ancien et moderne (1825)”.
