Pfuel (Ernst von), een Pruissisch generaal, geboren te Berlijn in 1780, trad in 1797 in dienst, deed met zijn vriend, den dichter von Kleist, eene reis door Duitschland, Frankrijk en Zwitserland en nam deel aan den veldtogt van 1806 in den generalen staf van Blücher. Later trad hij in de Oostenrijksche gelederen en bemoeide zich vooral met het stichten van bad-inrigtingen voor militairen. In 1812 werd hij geplaatst in het Russische leger als chef van den generalen staf van generaal Tettenborn. Nadat hü tot den Pruissischen generalen staf was teruggekeerd, werd hü in 1815 onder Blücher bevorderd tot kolonel, na de inneming van Parijs tot kommandant van deze stad, in 1826 tot generaal-majoor, in 1832 tot luitenant-generaal, in 1843 tot generaal der infanterie en in 1847 tot kommandant van Berlijn.
Hier echter ontwikkelde hü gedurende den opstand van Maart 1848 geenszins de van hem verlangde geestkracht, maar raadde tot toegevendheid. In Mei 1848 dempte hij met geweld van wapenen het oproer in Posen. Na het aftreden van het ministérie Auerswald in September van laatsgenoemd jaar, werd hij belast met de zamenstelling van een nieuw Kabinet, waarin hij de portefeuille van Oorlog en het voorzitterschap aanvaardde. Zijne houding was echter zeer weifelachtig en na de volksbewegingen van 31 October legde hij de portefeuille neder en nam ontslag uit de werkelijke dienst. In 1858 werd hij tot lid van het Huis van Afgevaardigden benoemd, waar hg zich bij de liberale partij voegde. Hij overleed den 3den December 1866, nalatende: „Beiträge zur Geschichte des letzten französisch-russischen Kriegs (1814)”, op nieuw uitgegeven door Förster in 1867.
