Petöfi (Alexander), een Hongaarsch dichter, geboren den 1sten Januarij 1823 te Kiskörös in het comitaat Pesth, bezocht verschillende scholen en het gymnasium te Schemmitz en leidde daarop een zeer afwisselend leven; hij werd tooneelspeler, krijgsman en student. In 1842 verscheen zijn eerste gedicht: „A borozo (De wijndrinker)” in het Athenaeum, onderteekend met „Petrovics”. Reeds door zijn eersten bundel (1844) verwierf hij den naam van dichter.
Van dat oogenblik af leverde hij een groot aantal lierdichten en zelfs een roman en een drama. Met ijver legde hij zich toe op de nieuwere letterkunde, leerde Duitsch, Engelsch en Fransch en schreef zelfs eene vertaling van den „Coriolanus (1848)” van Shakspere. In 1846 trad hij in het huwelijk met Julie Szendrey, de dochter van den rentmeester van graaf Lodewijk Karoliji, nam met geestdrift deel aan de revolutie van 1848 en vervaardigde het volkslied: „Talpra, Magyar (Op Magyaren!)” en andere omwentelingsliederen. In September 1848 voegde hij zich bij het Honvedleger, diende onder Bem en onderscheidde zich door zijne dapperheid. In den slag bij Szegesvär (31 Julij 1849) sneuvelde hij. Dat hij in zijne gedichten den geest des volks wist te treffen, blijkt uit de omstandigheid, dat zij bij herhaling zijn uitgegeven, — ja, in 1874 en 1876 zijn daarvan geïllustreerde uitgaven in het licht gezonden. Ook zijn zij in het Duitsch vertaald. — Zijne echtgenoote heeft de „Sprookjes” van Andersen in het Hongaarsch overgebragt en ook eenige gedichten geleverd. Zij overleed als de gade van den hoogleeraar Arpad Horváth te Pesth in 1868.
