Pepe. Onder dezen naam vermelden wij :
Florestano Pepe, een Napolitaansch generaal, geboren in 1780 te Squillace in Calabrië. Hij werd in 1798 luitenant, moest na den val der Parthenopeïsche Republiek de wijk nemen naar Frankrijk, diende aldaar bij het Italiaansch legioen, keerde echter in 1806 naar zijn vaderland terug, trad in dienst van Joseph Bonaparte, nam als chef van den generalen staf der Napelsche divisie in het Fransche leger deel aan den Spaanschen veldtogt en werd in 1811 brigade-generaal. In den Russischen veldtogt dekte hij aan het hoofd der Napolitaansche ruiterij den aftogt der Franschen en bragt daarna het overschot zijner divisie naar Dantzig, waar hij in 1813 door de Russen werd gevangen genomen. Na het herkrijgen der vrijheid dempte hij op last van Murat een opstand in de Abruzzen, streed in 1815 tegen de Oostenrijkers in Opper-Italië en woonde den slag bij Tolentino bij. Hij werd bevorderd tot luitenant-generaal, belastte zich na de vlugt van Murat in 1815 met het bestuur te Napels en handhaafde er de orde tot aan de komst der Oostenrijkers.
Ferdinand I hield hem in zijn rang in dienst en zond hem in 1820 naar Sicilië, om aldaar de orde te herstellen. Zijne capitulatie op dat eiland werd echter niet goedgekeurd, en hij verloor zijn kommando. Bij de nadering der Oostenrijksche troepen plaatste hij zich volgens het verlangen van het Parlement weder aan het hoofd van den generalen staf, maar werd na den terugkeer van Ferdinand afgezet. Hij overleed te Napels den 3den April 1851.
Guglielmo Pepe, desgelijks een Napolitaansch generaal en een broeder van den voorgaande. Hij werd geboren te Squillace den 15den Februarij 1783, nam in 1799 dienst in het Republikeinsche leger, geraakte bij Portici krijgsgevangen en werd daarna verbannen. Nu voegde hij zich bij het Italiaansche legioen, doch keerde na den vrede in 1801 naar zijn vaderland terug en deed nogmaals pogingen om Calabrië in opstand te brengen. Zijn toeleg mislukte en hij zag zich veroordeeld tot levenslange gevangenis. Hij wist hieraan te ontkomen en trad in 1806 als majoor in dienst van koning Joseph, werd bij Maida door de troepen van Ferdinand gevangen genomen en ter dood veroordeeld, maar ontsnapte door omkooping en diende vervolgens bij het Fransche leger op de Ionische eilanden. Murat benoemde hem in 1809 tot zijn ordonnans-officier, en Pepe streed voorts aan het hoofd van een Napolitaansch regiment onder Suchet in Spanje en klom in 1814 op tot brigade-generaal. In 1815 werd hij luitenant-generaal en bleef in die betrekking onder Ferdinand I. In 1818 roeide hij de rooverbenden uit in de provinciën Avellino en Foggia. Bij het uitbarsten der Omwenteling van 1820 wilde men hem in hechtenis nemen, maar hij ontsnapte en zag zich tot opperbevelhebber van het leger der opstandelingen en tot kapitein-generaal des Rijks benoemd.
Toen na de opening van het Parlement de Koning de constitutie bezwoer, legde Pepe het opperbevel neder, werd, zoodra Ferdinand naar het congrès te Laibach vertrokken was, lid van den staatsraad en organiseerde de nationale garde. Bij de nadering der Oostenrijkers in Februarij 1821 verkreeg hij het opperbevel over het leger in de Abruzzen, werd echter den 7den Maart bij Riéti geslagen en daarna bij verstek ter dood veroordeeld, maar vertrok over Spanje naar Londen en vervolgens naar Parijs. De gebeurtenissen van 1848 riepen hem naar Napels terug, waar hij tot opperbevelhebber van het armeekorps benoemd werd, hetwelk onder Karel Albert voor de zelfstandigheid van Italië zou strijden. Naauwelijks echter was hij voorwaarts gerukt tot aan de Po, toen de Koning hem terugriep. Pepe bragt intusschen de kern van zijn korps, 2000 man, naar Venetië, waar hij gedurende de belegering belast was met het opperbevel over de verdedigingstroepen. In October 1819 bestuurde hij in persoon den uitval uit de vesting Malgehra. Na de overgave der stad vertrok hij over Corfoe naar Turijn, waar hij den 9denAugustus 1856 overleed. Hij schreef: „Relation des événements politiques et militaires, qui ont eu lieu à Naples en 1820 et 1821”, — „Mémoires historiques, politiques et militaires sur la révolution du royaume de Naples (1823)”, — „Mémoires sur les principaux éléments politiques et militaires d’Italie moderne (1847, 3 dln)”, — en „Histoire des révolutions et des guerres d’Italie en 1847—1849 (1850)”.
Gabriele Pepe, een neef der beide voorgaanden. Hij werd geboren te Bojano in de provincie Molise in 1781, studeerde in de regten, nam in 1799 dienst bij de Parthenopeïsche Republiek en moest derhalve bij de Restauratie de wijk nemen naar Frankrijk. In 1801 keerde hij echter naar Napels terug, streed in Spanje, diende onder Murat, woonde de gebeurtenissen bij van 1814 en 1815, bevorderde in 1820 de omwenteling te Napels en werd er lid van het Parlement, Na de Restauratie werd hij echter uitgeleverd aan de Oostenrijkers, die hem te Olmütz in den kerker wierpen. Toen hij eenige jaren daarna zijne vrijheid herkreeg, vestigde hij zich te Florence, wijdde zijn tijd aan de wetenschappen, en overleed in Augustus 1849.
