Paskewitsj (Iwan Fedorowitsj), graaf van Eriwan, prins van Warschau, een Russisch veldheer, geboren te Poeltawa den 19den Mei 1782, werd door Catharina II op het instituut voor pages te Petersburg geplaatst en door Paul I als lijfpage in dienst genomen. Sedert 1800 was hij luitenant en adjudant des Keizers, verwierf tijdens den veldtogt in Moldavië in 1806 door zijne dapperheid een eeresabel en werd, nadat hij bij de bestorming van Braïla zwaar gewond was, in 1809 tot kolonel en in 1810 tot generaal-majoor bevorderd. In 1812 nam hij als divisiegeneraal deel aan de veldslagen bij Smolensk, Borodino, Wjaesma en Krasnoi. In den Volkerenslag bij Leipzig veroverde hij 29 stukken en werd terstond belast met het blokkéren van Magdeburg en Hamburg.
Na de verovering van Parijs, waartoe hij niet weinig bijdroeg, keerde hij naar Rusland terug, maar trok bij de terugkomst van Napoleon I aanstonds met eene divisie naar Frankrijk. In 1817—1820 vergezelde hij grootvorst Michaël op zijne togten en werd in 1823 adjudant-generaal van den Keizer. In den oorlog van Rusland in plaats van Jermolow tot bevelhebber benoemd, veroverde hij in 1827 Perzisch Armenië, nam den 13den October Eriwan stormenderhand in en sloot den 22sten Februarij 1828 den Vrede van Toerkmantsjai. In datzelfde jaar oogstte hij nieuwen roem in den oorlog tegen Turkije doordien hij van de zijde van den Caucasus derwaarts doordrong, negen vestingen stormenderhand innam en in weerwil van de meerdere getalsterkte van den vijand 3 pasjalieks veroverde. In 1829 deed hij Erzeroem bezwijken en maakte daardoor een einde aan den veldtogt, waarna hij benoemd werd tot veldmaarschalk. In 1831, in den oorlog tegen Polen, werd hij na den dood van Diebitsj opperbevelhebber, nam Warschau stormenderhand in en zag zich bevorderd tot prins en tot stadhouder van Polen.
Hij beijverde zich om er rust en orde te herstellen en den haat der Polen tegen de Russen te verminderen. In 1832 voltrok hij het besluit, waarbij Polen in Rusland werd ingelijfd. In 1849 kommandeerde hij het Russische leger in Hongarije en noodzaakte Görgei tot de capitulatie van Vilagos. Bij het vieren van zijn gedenkfeest van 50-jarige dienst in 1850 werd hij ook door den Keizer van Oostenrijk, alsmede door den Koning van Pruissen tot veldmaarschalk benoemd. In 1854 belastte hij zich op uitdrukkelijk verlangen van keizer Nicolaas met het opperbevel aan de Donau, maar zag zich wegens ongesteldheid genoodzaakt het leger te verlaten. Daarna werd hij weder stadhouder in Polen, en overleed te Warschau den lsten Februarij 1856.
