Munk (Salomon), een verdienstelijk beoefenaar der Oostersche letterkunde, geboren te Glogau den 5den Mei 1805, studeerde te Berlijn en te Bonn in de letteren en Oostersche talen en zette vervolgens de studie van deze laatste en van het Sanskriet voort te Parijs.
Hij aanvaardde in 1840 de betrekking van custos der Oostersche handschriften aan de bibliotheek, vergezelde in dat jaar Montefiore en Crémieux naar Egypte en kwam er in het bezit van een groot aantal Arabische manuscripten. Wegens eene toenemende zwakte zijner oogen legde hij in 1852 zijne betrekking aan de bibliotheek neder, werd in 1858 lid van de Académie des Inscriptions en in 1865 in plaats van Rénan hoogleeraar in de Hebreeuwsche, Chaldeeuwsche en Syrische talen aan het Collége de France, doch overleed den 5den Februarij 1867. Van zijne geschriften noemen wij: eene bewerking van den „Guide des égarés van Maimonides (1856—1866, 3 dln)”, — „Réflexions sur le culte des anciens Hébreux (1833)'’, — „Notice sur Rabbi Saadia Gaon (1838)”, — „Palestine (1845)”,— „Notice sur Abou ’l-Walid-Merwan (1851)”,— en „Mélanges de philosophie juive et arabe (1859)”.
