Montefiore (Sir Moses), een bankier van Israëlietischen stam te Londen, aldaar geboren den 24sten October 1784 en door zijn huwelijk vermaagschapt met liet Huis Rothschild, volbragt in 1829 eene reis naar het Oosten, waarvan hij een verslag gaf in zijn „Diary of a journey in the Holy land”, terwijl hij daardoor tevens werd opgewekt, om bijstand te bieden aan zijne geloofsgenooten. In 1837 werd hij tot sheriff gekozen en in hetzelfde jaar door de Koningin tot ridder benoemd. De verwoestingen, in die dagen door eene aardbeving aangerigt in Zafed en Tiberias, deden hem nogmaals naar Palaestina trekken, en wegens de vervolging der Israëlieten te Damascus begaf hij zich in 1840 wederom derwaarts. Aangezocht door Nicolaas I, ondernam hij in 1845 een togt door Russisch Polen, om er zich bekend te maken met den toestand zijner geloofsgenooten en middelen ter verbetering voor te dragen.
Bij zijn terugkeer in Engeland verhief de Koningin hem tot baronet. Toen in 1854 in Palaestina een hongersnood ontstond, snelde Montefiore derwaarts, voorzien van aanzienlijke hulpmiddelen uit Engeland. Hij verkreeg voorts van den Sultan het regt, om gronden aan te koopen in Palaestina en deed er nijverheidsondernemingen en toevlugtsoorden voor behoeftigen verrijzen. Bij eene Jodenvervolging in Marokko in 1863 begaf hij zich aanstonds derwaarts en verwierf van den Sultan eene verordening, die veiligheid bezorgde aan Joden en Christenen. In 1866 begaf hij zich voor de zesde maal naar Palaestina om hulp te brengen aan zijne stamgenooten, die er door cholera en sprinkhanen werden geteisterd. In 1867 vestigde hij zijne aandacht op de verdrukkingen, welke de Israëlieten in Roemenië hadden te verduren, waarna hij naar Boekarest reisde en zijne bemoeijingen aanvankelijk met een gunstigen uitslag zag bekroond. In 1874 deed hij afstand van het voorzitterschap van het collegie van gedeputeerden uit de Britsche Israëlieten, hetwelk hij geruimen tijd had bekleed.
