Mol (Talpa europaea, zie bijgaande afbeelding) is de naam van een insectenetend zoogdier, dat eene lengte heeft van 13 Ned. duim met een staart ter lengte van 21/2 Ned. duim. Het is zwart, doch aan de onbehaarde pooten, voetzolen en snavelspits, alsmede aan het uiteinde van den staart vleeschkleurig. Zijne oogen zijn zwart en zoo groot als een papaverkorrel; zij liggen in het midden tusschen de snavelspits en de ooren en met het haar van het hoofd geheel en al bedekt, doch zeer geschikt om tot gezigts werktuig te dienen. Men vindt den mol in geheel MiddenEuropa, in Siberië tot aan de Lena, doch hij ontbreekt in Ierland en in Sardinië.
Gewoonlijk graaft hij op eene moeijelijk genaakbare plek, onder boomwortels of een muur, een verblijf, dat met bladeren, mos enz. wordt bekleed. Het ligt doorgaans 1/2 Ned. el onder den beganen grond en staat door een eigenaardig stelsel van gangen in verband met den loopgang, waarin hij dagelijks driemaal op de jagt gaat, om insecten, larven, regenwormen enz. te bemagtigen. Hij komt alleen in de zomermaanden des nachts boven den grond, om er te azen op kikvorschen, muizen, kleine vogels enz. In den winter doet hij zijne loopgraven dalen tot op vorstvrije diepte, waar ook insecten en wormen eene wijkplaats zoeken, en houdt geen winterslaap. Hij loopt op den grond en door zijne onderaardsche gangen met eene verwonderlijke vlugheid en volbrengt het graven dier gangen met verbazende snelheid. Het wijfje werpt één- of tweemaal in het jaar 3 tot 5 jongen, die zeer spoedig groeijen en na verloop van een paar maanden volwassen zijn. Hoewel de mol als insectenerdelger een zeer nuttig dier is, vindt men hem wegens het opwerpen van aardhoopen wel eens lastig, zoodat hij dikwijls door menschen en daarenboven door bunsings, wezels, raven, ooijevaars en stekelvarkens vervolgd wordt. — Op de oevers van NoordAmerikaansche rivieren vindt men den watermol (Scalops aquaticus Fischer), desgelijks een insectenetend zoogdier, maar veel grooter dan onze gewone mol.
