Mercier (Louis Sebastien), een geestig Fransch schrijver, geboren te Parijs den 6den Junij 1740, trok met kracht te velde tegen de wetenschap en vooral tegen de Oude letteren, hoewel hij een hoogleeraarsambt in de welsprekendheid bekleedde aan het collége te Bordeaux. Nadat de tooneeldirectiën te Parijs de opvoering van zijne stukken geweigerd hadden, vestigde hij zich als advocaat te Rheims. Grooten bijval vond zijn geschrift: „L’an 2440 (1770)”, waarin hij een Parijzenaar voorstelt, die uit een slaap van 7 eeuwen ontwaakt. Daarentegen haalde zijn: „Tableau de Paris (1781—1789, 10 dln)”, vervolgd in: „Le nouveau Paris (1797, 5 dln)”, eene schets van het maatschappelijk leven te Parijs in die dagen, hem wegens zijne aanvallen tegen bepaalde personen zoo groote onaangenaamheden op den hals, dat hij Frankrijk verlaten moest.
Na een langdurig verblijf in Zwitserland en Duitschland keerde hij in 1789 terug en stichtte er met Carra de: „Annales patriotiques”. Weldra echter kreeg hij ongenoegen met de Jacobijnen, behoorde als lid der Conventie tot de gematigde partij en stemde tegen den dood des Konings. Kort daarna zuchtte hij in de gevangenis, doch ontkwam aan den dood, en werd in 1795 lid van den Raad van Vijfhonderd. Later zag hij zich benoemd tot hoogleeraar in de geschiedenis en tot lid van het Instituut, en overleed den 25sten April 1814. Van zijne overige geschriften vermelden wij: „Songes et visions philosophiques (1768; 2de druk 1789, 2 dln)”. — „Mon bonnet de nuit (1778—1784 , 4 dln)”, — „De l’impossibilité du système de Copernicus et de Newton (1806)”, — en „Théâtre (1778—1784, 4 dln)”.
