Madison (James), vierde president der Vereenigde Staten van Noord-Amerika (1809—1817), geboren den 16den Maart 1751 te Montpellier (Orange-County in Virginia), legde zich toe op de regtsgeleerdheid en werd op 22-jarigen leeftijd advocaat. Weldra verwierf hij het vertrouwen van zijne medeburgers, en deze vaardigden hem af naar het Congres, waar hij tot de ijverigste en invloedrijkste leden behoorde. Na de invoering der nieuwe grondwet, waartoe hij niet weinig had medegewerkt, vereenigde hij zich met eenige vaderlandlievende mannen, om door vlugschriften, later onder den titel: „The Federalist” bijeengevoegd, die grondwet aan het volk aan te bevelen. Onder het bestuur van Jefferson werd hij in 1808 staatssecretaris.
Nadat hij het volgende jaar tot president gekozen was, gaf hij zijn besluit te kennen om de onafhankelijkheid van zijn vaderland op een vasten grond te bouwen en de Federalisten, die men van sympathie voor Engeland beschuldigde, met al zijne magt te bestrijden. In den geest van dat besluit verbood hij alle verkeer met Engeland en Frankrijk, zoolang deze Staten de bepalingen handhaafden, die sedert 1807 op den handel der onzijdige volken belemmerend werkten. Toen de Fransche regéring de beperkende bepalingen introk, knoopte Madison weêr betrekkingen aan met dat Rijk, terwijl zijne verhouding met betrekking tot Engeland allengs ingewikkelder werd, daar de Britsche regéring zich minder inschikkelijk betoonde en door hare aanmatiging op zee, vooral door het pressen van matrozen op Amerikaansche schepen, den wrevel van Madison nog verergerde. Dit veroorzaakte in 1812 den oorlog tegen de Britten, waardoor de bloei der Vereenigde Staten niet weinig werd geknakt. De misslagen, door Amerikaansche generaals begaan, werden aan den President geweten, en de ontevredenheid over hem openbaarde zich vooral bij de tegenpartij, bij de Federalisten, die hun oogmerk te kennen gaven om een anderen President te kiezen. Toch werd Madison na het eindigen van het gewone voorzitterstijdperk herkozen.
Hij gedroeg zich in dien hagchelijken tijd met loffelijken moed, vooral bij de smadelijke verbranding der bondstad Washington door de Engelschen. Na den aftogt der vijanden riep hij het Congrès bijeen, opende de zitting met eene krijgshaftige redevoering en nam zulke krachtige maatregelen, dat de Amerikanen in korten tijd de overhand verkregen, vooral door eenige voorspoedige gebeurtenissen in Canada en door de dapperheid der Amerikaansche vloot. Dientengevolge werd den 24sten December 1814 te Gent de vrede met Engeland gesloten, waarbij de toestand behouden werd, waarin de Vereenigde Staten zich vóór den oorlog bevonden. Daarop spande Madison al zijne krachten in om de binnenlandsche welvaart te bevorderen. Den 1sten Maart 1817 onderteekende hij de navigatie-acte, legde 8 dagen daarna zijne betrekking neder, en overleed als vrederegter in Virginia den 28sten Junij 1836.
