Luzan (Don Ignacio de), een Spaansch dichter, geboren den 28sten Maart 1702 te Saragossa, waar zjjn vader als gouverneur van Aragon gevestigd was, werd reeds vroeg ouderloos en door den Successie-Oorlog beroofd van zjjne goederen. Zjjne grootmoeder te Barcelona nam hem op, waarna hij te Mallorca en Palermo studeerde en te Catania in 1727 doctor in de regten werd. Tevens gevoelde hjj zich ongemeen aangetrokken door de beoefening der dichtkunst en der talen. Nadat hij in 1729 zjjn oom door den dood verloren had, begaf hij zich naar Napels, tot zjjn broeder, de graaf van Luzan, gouverneur van St.Elmo.
Deze zond hem 4 jaren daarna naar Spanje, om opzigt te houden over zjjne goederen, en nu leefde hjj in eenzaamheid te Monzon. Om zich een onafhankelijk bestaan te verschaffen, ging hü vervolgens naar Madrid, waar zjjne talenten zeer werden op prijs gesteld, zoodat hjj lid werd der Koninklijke Académie en daarna lid der Académie voor Geschiedenis In 1747 zag hij zich benoemd tot gezantschapssecretaris en in het volgende jaar tot gezant te Parjjs, terwjjl hjj bjj zjjn terugkeer in Spanje (1750) tot onderscheidene hooge waardigheden, onder anderen tot hoofdopziener van de munt en tot penningmeester van de Koninklijke Bibliotheek weid aangesteld. De minister don José de Carvajal bezorgde hem toegang tot de académie „Del buen gusto’’, waar hjj zjjne dichterlijke bijdragen met bijval ten gehoore bragt. Ook stichtte hij met dien minister de académie van San Fernando. De Koning wilde hem met nog hoogere waardigheden bekleeden, toen hjj den 19<ien Maart 1754 overleed. Door zjjne „Poëtica (1737, 2 dln)” had hjj grooten invloed op de verbetering der Spaansche dichtkunst. Voorts leverde hjj vertalingen, navolgingen en gelegenheidsverzen, welke zich door sierlijkheid onderscheiden, alsmede in proza: „Memorias literaria« de Paris (1751)”.
