Lombardije is dat gedeelte van Opper-Italië, hetwelk in 568 door de Longobarden veroverd werd en tot aan de vernietiging hunner heerschappij in Italië in 774 in hun bezit bleef.
In de vroegste tijden werd dit land bewoond door de oude Galliërs, die er zich vestigden in den tijd van Tarquinius Prisms, en vervolgens veroverd door de Romeinen, die dit gewest onder den naam van Gallia Cisalpina behielden tot aan den val van het Westersch-Romeinsch Keizerrijk. Daarna kwam het onder de heerschappij van Odoacer (476—493), voorts onder die der Oost-Gothen (493—553), vervolgens onder die der Grieksche Keizers (553—568), en toen onder die der Longobarden, welke het in 774 aan Karel de Groote moesten afstaan. In 843 ontstond er een koningrijk Italië, waarin zich echter eerlang onafhankelijke hertogdommen en markgraafschappen, zooals Friaul, Mantua, Susa enz., of republieken, zooals Venetië, Genua en Milaan vormden. Daar Lombardije als leen onder Duitschland behoorde, zochten zijne inwoners in de middeneeuwen, in gedurige maar doorgaans vruchtelooze oorlogen met de Roomsche Keizers, hunne onafhankelijkheid te verwerven. Zij waren veelal onderling verdeeld en een speelbal der Oostenrijksch-Spaansche of der Fransche staatkunde, zoodat zij niet tot zelfstandigheid kwamen. Nadat Oostenrijk de hertogdommen Milaan en Mantua verkregen had, noemde men deze gewesten Oostenrijksch Lombardije.
Deze naam verdween echter, toen Napoleon van deze en andere landen in 1797 de Cis-Alpijnsche, later de Italiaansche Republiek en in 1805 het koningrijk Italië gevormd had. Door den Vrede van Parijs (30 Mei 1814) en de Weener Congrès-acte (9 Junij 1815) herkreeg Oostenrijk niet alleen zijne voormalige bezittingen in Lombardije, maar deze werden tevens vereenigd met de voormalige republiek Venetië tot het Lombardisch-Venetiaansch koningrijk, totdat in 1859 door den Vrede van Zürich Lombardije en in 1866 door den Vrede van Weenen ook Venetië aan het koningrijk Italië werd toegekend.
