Lisco (Emil Gustav), een verdienstelijk godgeleerd schrijver, geboren te Berlijn den 13den Januarij 1819, studeerde aldaar en te Bonn in de theologie en werd in 1843 predikant te Zehdenick en in 1845 te Berlijn, waar hij bij voortduring werkzaam is. Hij behoort tot de aanhangers van Schleiermacher en tot de banierdragers van het vrijzinnige Protestantismus, onvermoeid strijdende tegen de kerkelijke reactie. In 1858 benoemde de godgeleerde faculteit te Jena hem tot licentiaat in de theologie en in 1867 bragt hij in de synode te Friedrichswerder een verslag ter tafel omtrent den kerkelijken en zedelijken toestand te Berlijn, hetwelk den toorn der orthodoxen wekte. Voorts verleende de theologische faculteit te Heidelberg hem den graad van doctor.
Eene verhandeling over de Apostolische Geloofsbelijdenis, in 1872 door hem gehouden, gaf aan de orthodoxe partij gelegenheid om op zijne afzetting aan te dringen. Er werd dan ook een onderzoek ingesteld door de kerkelijke overheid, en hierdoor werd de algemeene aandacht gevestigd op de aanmatiging der besturen in de Protestantsche Kerk. Als schrijver heeft hij zich voorts bekend gemaakt door vertalingen uit het Engelsch, alsmede door onderscheidene verhandelingen.
