(Louis Michel Lepeletier), graaf de St. Fargeau, advocaat-generaal en voorzitter van het Parlement te Parijs, geboren den 29sten Mei 1760, werd door den adel te Parijs naar de vergadering der Generale-Staten afgevaardigd, alwaar hij met kracht de Omwenteling begunstigde. Op last der vergadering ontwierp hij het algemeen gedeelte van een nieuw wetboek van strafregt, waarin de doodstraf enkel werd toegepast op de hoofdleiders van staatkundige partijen.
Dit belangrijk stuk kwam 22 en 23 Mei 1791 in behandeling, doch vond toen een sterken tegenstand. In het procès des Konings stemde hij vóór den dood zonder appèl. Deze daad was voor hem noodlottig in de gevolgen. Een soldaat der garde, Paris genaamd, vroeg hem in een koffijhuis naar zijn naam en naar de door hem uitgebragte stem en stiet hem daarna, op den 20sten Januarij 1793, den sabel in het ligchaam. De moordenaar nam de vlugt en is nergens opgespoord.
De Nationale Conventie besloot, dat zijn Iijk in het Panthéon zou worden bijgezet en verklaarde zijne eenige dochter tot pleegkind des volks. Zijne begrafenis had plaats met grooten luister en men gaf zijn naam aan eene straat. — Zijn jongere broeder Felix, geboren den 12den Julij 1769, was bij het uitbarsten der Revolutie adjudant van den prins de Lambesc en een ijverig tegenstander der beweging. Na den dood zijns broeders werd hij echter een ijverig Jacobijn en was zelfs in 1796 gewikkeld in de zamenzwering van Babeuf, doch werd vrijgesproken.
Na den aanslag van den 3den Nivose (24 December 1800) tegen den Eersten Consul nam men hem in hechtenis, waarna hij tot 1805 naar Italië verbannen werd. Gedurende de Honderd Dagen zonden de kiezers van Dieppe hem naar de Kamer van Afgevaardigden , waar hij Napoleon den redder des vaderlands noemde. Later moest hij de wijk nemen naar het buitenland. Hij is de uitgever der „Oeuvres” van zijn broeder, welke in 1821 te Brussel in het licht verschenen. Hij overleed in 1837.
