Lallemand (Claude François), een vermaard Fransch geneeskundige, geboren te Metz den 26sten Januarij 1790, studeerde te Parijs in de medicijnen en werd in 1819 hoogleeraar in de kliniek te Montpellier, alsmede arts aan het hospitaal aldaar. Later zag hij zich benoemd tot professor in de geneeskunde te Parijs en tot lid der Académie van Wetenschappen. Hij vergezelde Ibrahim-pasja naar de baden te Vernet en vervolgens naar Egypte, waar hij ook Mehemed-Ali behandelde.
Hij overleed te Marseille den 25sten Augustus 1854 en vermaakte aan de Académie te Parijs 30000 francs tot stichting van een prijs voor het beste geschrift op het gebied van anatomie, physiologie en pathologie van het zenuwstelsel. Van zijne werken vermelden wij: „Propositions pathologiques (1818)”, — „Recherches anatomico-pathologiques sur l’encéphale et ses dépendances (1820—1836, 3 dln)”, — „Observations sur les maladies des organes genito-urinaires (1825—1827, 2 dln)”, — „Education publique (1848)”, — „Des pertes séminales involontaires (1836—1842, 3 dln)”,—alsmede eene uitgave der: „Clinique médico-chirurgicale (1834)” van Verdiers en Marchols. Zijne académische lessen werden door Kaula in het licht gegeven onder den titel: „Clinique médico-chirurgicale (1845)”.
