Kalmis (Karl Friedrich August), een Duitsch-protestantsch godgeleerde, geboren te Greiz den 22sten December 1814, studeerde te Halle, vestigde zich in 1842 als privaatdocent te Berlijn, en ging in 1844 als buitengewoon hoogleeraar naar Breslau en in 1850 als gewoon hoogleeraar naar Leipzig, alwaar hij vervolgens tevens tot domheer van het hoogstift Meiszen benoemd werd. Tot 1861 behoorde hij tot de regtzinnig-Luthersche partij en schreef: „Dr. Ruge und Hebel (1838)”, en „Die moderne Wissenschaft des Dr. Strausz und der Glaube unserer Kirche (1842)”, verdedigde in zijne: „Lehre vom Heiligen Geiste (1847)” de persoonlijkheid van den Heiligen Geest, alsmede in zijne: „Lehre vom Abendmahle (1851)” de juistheid der Luthersche avondmaalsleer, en nam levendig deel aan den strijd der Lutherschen tegen de Evangélische Unie, zooals blijkt uit: „Die moderne Unionsdoctrin (1853)” en het „Sendschreiben an Nitzsch (1854)”.
Ook de eerste uitgave van zijn geschrift: „Der innere Gang des deutschen Protestantismus seit Mitte des vorigen Jahrhunderts (1854)” vond nog algemeenen bijval bij de orthodox-Luthersche partij, doch de tweede uitgave (1860) behelsde de verrassende verklaring, dat vele leerstukken dringende behoefte hadden aan eene herziening, terwijl hij onderscheidene orthodoxe stellingen verwierp. Vooral zijne critiek over den oorsprong van de geschriften des Bijbels wekten ergernis bij velen. Hengstenberg en Dieckhoff traden tegen hem in het strijdperk, en zijn geschrift: „Zeugnisz der Grundwahrheiten des Protestantismus gegen Hengstenberg (1862)” maakte de kloof nog grooter. Hij houdt te Leipzig voorlezingen over stelselmatige godgeleerdheid en hare geschiedenis.
