Hatto. Onder dezen naam vermelden wij 2 Aartsbisschoppen van Mainz, te weten:
Hatto I, die tegen het einde der 9de eeuw leefde en zoowel als voogd van den minderjarigen keizer Lodewijk IV als door zijn invloed op keizer Koenraad 1 eene belangrijke staatkundige rol vervulde in Duitschland. Door een eed, dat hij hem ongeschonden naar zijn burgt zou terugvoeren, bewoog hij graaf Adalbert von Babenberg, die met den Keizer oorlog voerde, in het Keizerlijke leger te komen, om zich met zijn vijand te verzoenen. Op den weg derwaarts wist hij den Graaf over te halen, om even met hem naar den burgt terug te keeren, waarna hij zich ontslagen achtte van zijn eed. In het leger aangekomen, leverde hij den Graaf over in de handen des Keizers, en deze liet hem ter dood brengen. Dit schandelijk bedrijf gaf voorzeker bij zijn dood (917) aanleiding tot het volksverhaal, dat de Duivel hem weggehaald en in den krater van den Etna geworpen had.
Hatto II, die in 968 den aartsbisschoppelijken stoel beklom. Te voren was hij abt te Fulda, en hij is vooral bekend wegens de sage van den Muizentoren bij Bingen, die in 1635 door de Zweden werd verwoest. Men zegt, dat hij tijdens een hongersnood een aantal behoeftigen in eene schuur deed opsluiten en daarna verbranden, waarna hij, toen het luide gejammer dier ongelukkigen zich deed hooren, tot de omstanders de vraag rigtte: „Of de broodmuizen begonnen te piepen?” Om die reden of ook omdat hij gezworen had, dat de muizen hem mogten oppeuzelen, zoo hij zijn eed niet hield, dien hij niettemin verbrak, werd hij volgens de sage door zulk een verbazend aantal muizen vervolgd en aangevallen, dat hij de wijk nam naar een toren, op een eiland in de Rijn gebouwd. De muizen gingen echter te water, om hem daar te verslinden. —Volgens anderen stierf hij in 970 den natuurlijken dood, terwijl dat verhaal verspreid werd door wraakzuchtige monniken, die hij gedwongen had om te werken.
