Grotefend (Georg Friedrich), een uitstekend beoefenaar der oudheid- en letterkunde, geboren te München den 9den Junij 1775, studeerde te Göttingen onder de leiding van Heyne en Heer en, en werd er in 1797 aan de stadsschool geplaatst. Daarna was hij prorector, later conrector aan het gymnasium te Frankfort aan de Main, en ging in 1821 als directeur van het lycéum naar Hannover, waar hij in 1849 het emeritaat ontving en den l5den December 1853 overleed. Hij schreef onder anderen: „Anfangsgründe der deutschen Prosodie (1815)”, — „Lateinische Grammatik (eene bewerking van die van Wenck, 4de druk, 1823—1824, 2 dln)”, — en „Kleine lateinische Schulgrammatik (2de druk 1826)”. Vooral echter maakte hp zich beroemd door de ontcijfering van het spijkerschrift van Persépolis.
Nadat hij daarover een en ander in een tijdschrift had medegedeeld, schreef hij: „Neue Beiträge zur Erläuterung der persepolitanischen Keilschrift (1837)”. Hierop volgde eene reeks van verhandelingen over Babylonische en Syrische opschriften. Voorts deed hij onderzoek naar de oud-Italiaansche talen en naar de oude aardrijkskundige gesteldheid van dat land, zooals blijkt uit de geschriften: „Rudimenta linguae umbricae (8 stukken, 1835—1838)”, — „Rudimenta linguae oscae (1838)”, — en „Zur Geographie und Geschichte von Altitalien (5 stukken, 1840—1842)”.
Friedrich August Grotefend, een bloedverwant van den voorgaande, geboren te Ilefeld den 12den December 1798, studeerde te Göttingen, werd eerst te Ilefeld en in 1831 te Göttingen directeur van het gymnasium, voorts buitengewoon hoogleeraar aan de universiteit, en overleed aldaar den 25sten Februarij 1836. Ook hij heeft onderscheidene voortreffelijke boeken geschreven ten behoeve der Latijnsche school.
