Gilbert. Onder dezen naam vermelden wij :
Gilbert van Engeland (Gilbertus Anglicus), een beroemd geneeskundige uit de tweede helft der 13de eeuw. Hij heeft grooten roem verworven door het boek: „Laurea anglicana sive compendium medicinae tam morborum universalium quam particuiarium, non solum medicis sed et chirurgis uitlissimun”, hetwelk in 1510 te Venetië is uitgegeven. Wij weten voorts van den schrijver niet veel meer, dan dat hij op verre reizen een schat van kennis verzameld had.
Gabriel Gilbert, een tijdgenoot van Corneille en Racine en als het ware de voorlooper van die beiden. Hij leefde in het midden der 17de eeuw, was eenigen tijd secretaris der hertogin de Rohan en daarna resident van Koningin Christina van Zweden aan het Fransche Hof, doch geraakte vervolgens in armoede en vergetelheid. Hij schreef een groot aantal verzen en daarbij een 15-tal tooneelstukken. Het treurspel „Téléphonte” bevat onderscheidene verzen van den cardinaal de Richelieu, die niet alleen de grootste staatsman van zijn tijd, maar ook dichter wilde wezen. Gilbert vervaardigde ook een „Art de plaire”, — eene navolging van de „Ars amandi” van Ovidius.
Nicolas Joseph, Laurent Gilbert, een Fransch dichter. Hij werd geboren in 1751 te Fontenoile-Château in Lotharingen en begaf zich naar Parijs, waar hij wegens zijne godsdienstige beginselen, welke weinig strookten met de gevoelens der Encyclopédisten, weinig bijval vond. Hoe prachtig zijne verzen ook wezen mogten, waarin hij de zeden der 18den eeuw met levendige kleuren schilderde, zij vonden weinig lezers en bezorgden hem vele vijanden. Een val van zijn paard bragt hem in het Hôtel-Dieu, waar hij arm en verlaten in schier krankzinnigen toestand op den 12den November 1780 overleed. Hij bezat groote talenten, en men heeft hem niet ten onregte den Franschen Invenalus genaamd. Tot zijne beste stukken behooren: „Le début poétique (1771)”, — „Le carnaval des auteurs (1773)”, — „Le 18me Siècle, satire à M. Fréron (1775)”, — „Le génie aux prises avec la fortune ou le poëte malheureux (1772)”, dat hem den prijs der Académie bezorgde, — en „Mon apologie; satire (1778)”. Zijne ode „Le poëte mourant”, 14 dagen vóór zijn dood geschreven, is een der beste Fransche lierdichten; zijne gezamenlijke werken zijn uitgegeven door Mastrella (1822).
