Giesebrecht (Friedrich Wilhelm Benjamin von), een verdienstelijk Duitsch geschiedschrijver, geboren te Berlijn den 5den Maart 1814, studeerde aan de universiteit aldaar onder de leiding van Ranke, en werd er vervolgens met den titel van professor aan een gymnasium geplaatst, waar hij gedurende 20 jaar werkzaam was. Hij leverde eene „Geschichte des Kaisers Otto II” in de „Jahrbücher (1840)” van Ranke en bezorgde eene uitgave der „Annales Altahenses (1841)”. Deze geschriften wekten de aandacht van den minister Eichhorn, die hem in staat stelde, om in de jaren 1843 tot 1845 eene wetenschappelijke reis naar Italië te volbrengen. De vrucht daarvan was zijne „Geschichte der deutsche Kaiserzeit (1855—1865, 3 dln)”, waardoor hij grooten roem verwierf.
Ook werd hem deswege de groote, door Friedrich Wilhelm IV uitgeloofde prijs voor het beste Duitsche geschiedwerk door de Académie te Berlijn toegekend. Inmiddels was hij in 1857 als hoogleeraar in de geschiedenis naar Königsberg vertrokken, en in 1862 werd hij professor in de geschiedenis en directeur van het seminarium voor geschiedkunde aan de universiteit te München, waar hij voorts als opvolger van Sybel belast werd met het vaste secretariaat der Historische Commissie. Door het ontvangen der Beijersche Kroonorde werd hij in 1865 in den adelstand opgenomen. Van zijne overige werken vermelden wij: „De litterarum studiis apud Italos primis medii aevi saeculis (1845)”, — en „De Gregorii VII registro emendando (1858)”. — Zijn vader, Karl Heinrich Ludwig Giesebrecht geboren te Mirow den 9den Julij 1782, eerst professor aan het gymnasium te Bremen en later aan dat van het „Graue Kloster” te Berlijn, heeft eenige drama’s gedicht, zooals: „Armida (1804)”, — „Sertorius (1807)” enz., — en diens broeder Ludwig Giesebrecht, hoogleeraar aan het gymnasium te Stettin, heeft zich bekend gemaakt door zijne „Wendische Geschichten aus den Jahren 780—1182 (1843, 3 dln)”. Hij was in 1840 lid van het Parlement te Frankfort, en overleed den 18den Maart 1873.
