Gabinius (Aulus), een Romeinsch plebejer, bekleedde in 67 vóór Chr. het tribunaat en liet zich door Pompejus omkoopen om de „Lex Gabinia de uno imperatore contra praedones constituendo” voor te stellen, waardoor aan laatstgenoemde eene uitgebreide magt verleend werd. In het volgende jaar benoemde Pompejus hem tot legatus (gezant), en als zoodanig vertrok hij met den quaestor M. Aemilius Scaurus naar Judaea, om er den twist bij te leggen tusschen den hoogepriester Hyrcanus en diens broeder Aristobulus. Hier vond hij gelegenheid, om zijne geldmiddelen aanmerkelijk te vermeerderen. In het jaar 61 werd hij praetor en in 58 door ellendige kuiperij consul met L. Piso.
Hij ondersteunde den tribuun P. Clodius bij het verbannen van Cicero, wiens bezittingen hij zich gedeeltelijk toeëigende, en ontving daarna door tusschenkomst van Clodius de provincie Syrië, waar hij den titel van imperator aannam. Hij overwon Alexander, den zoon van Aristobulus, onder de muren van Jerasalem, waarna deze ook de naburige versterkte plaatsen ontruimen moest. Hierna bragt hij Hyrcanus weder te Jerusalem en beveiligde hem tegen de aanvallen van zijn broeder. Terwijl Gabinius, in strijd met de wet, maar naar den wensch van het Driemanschap, het stadhouderschap in Syrië ook in 55 behield, ontving hij van Pompejus den last, om Ptolemaeus Auletes, Koning van Egypte maar door Archelaus verjaagd, weder derwaarts te voeren, en hij betaalde zich daarvoor met de verbeurd verklaarde goederen der partij van Archelaus. Inmiddels had Alexander in Judaea een nieuwen opstand doen ontstaan, vele Romeinen doen ombrengen en de overigen op den berg Gerizim ingesloten.
Gabinius versloeg hem echter bij den berg Thabor, regelde de zaken in Judaea en droeg het stadhouderschap in Syrië over aan Crassus. Te Rome werd hij aangeklaagd wegens het overschrijden van den tijd van zijn bestuur en wegens afpersingen, zoodat hij zelfs in ballingschap gezonden en zijn vermogen verbeurd verklaard werd. Toen Caesar in 49, bij het uitbarsten van den burgeroorlog de ballingen terugriep, begaf ook Gabinius zich naar Rome en trad in dienst van den Dictator, zonder evenwel tegen Pompejus te strijden. Na den slag bij Pharsalus werd hem opgedragen, om de nieuwe Italiaansche legioenen naar Illyrië te brengen, doch hij werd daarbij door de Dalmatiërs overrompeld, zoodat hij zich ter naauwernood in de stad Salona kon redden; hier volhardde hij moedig in den strijd tegen Octavius, doch overleed kort daarna in het jaar 47.
