Feitama (Sybrand), die in zijn tijd onder de Nederlandsche dichters gerekend werd en ontegenzeggelijk grooten — wij zeggen niet gúnstigen — invloed had op de dichtkunst zijner dagen, werd geboren te Amsterdam, den 10den December 1694. Hij genoot eene uitmuntende opleiding en was aanvankelijk bestemd tot predikant. Wegens zijne zwakke gezondheid wijdde hij zich echter aan den handel, doch zeide ook dezen vaarwel, om zich bij de dicht- en teekenkunst te bepalen. Hij schreef: „Télémachus, vertaald in Nederduitsche verzen (1733 en 1763)”, — „Toneelpoëzij (1835, 2 dln)”, — „Hendrik de Groote, vertaald uit het Fransch van Voltaire (1743 en 1753)”, en „Nagelaten dichtwerken (1764, 3 dln)".
Hij verwierf door zijn werk grooten roem, daar het van eene ongemeene zucht tot beschaven en verbeteren getuigde; doch daardoor ging ook alle poëzie verloren. Zijne talrijke navolgers onderscheidden zich door angstvallige naauwgezetheid op beuzelachtige kleinigheden en door eene dorre vitterij met betrekking tot den vorm. Feitama overleed den 3den Junij 1758.
