Duran (Agostino), een uitstekend Spaansch criticus, geboren te Madrid den 14den October 1789, bezocht het gymnasium te Bergara en studeerde te Sevilla in de wijsbegeerte en regten. Hij maakte zich voorts bekend met de werken der buitenlandsche wjjsgeeren en letterkundigen, met de geschiedenis en de staatswetenschappen en besteedde een gedeelte van zijn aanzienlijk vermogen aan het verzamelen van oud-Spaansche zeldzaamheden.
In 1821 werd hij geplaatst bij de algemeene directie van onderwijs, maar verloor die betrekking in 1823, bij de restauratie van het absolutismus. Hij leefde ambteloos tot in 1834 en werd toen tot secretaris van inspectie over de boekdrukkerijen, en daarna tot hoofdbibliothecaris der Koninklijke bibliotheek te Madrid benoemd. Hoewel door de Septemberrevolutie van 1840 geschorst in zijne betrekking, keerde hij in 1843 terug tot zijn ambt. In 1854 zag hij zich benoemd tot directeur der Bibliotheek, doch nam in 1855 zijn ontslag, om zich aan zijne geliefkoosde studiën te wijden, en overleed den 1sten December 1862. Zijne geschriften hebben een belangrijken invloed gehad op de Spaansche letterkunde, en reeds zijn eerste werk „Discorzo sobre el influjo que ha tenido la critica moderna en la decadeneia del teatro antiguo (1828)” heeft veel bijgedragen tot hervorming van het Spaansche tooneel.
Voorts gaf hij in den „Romancero general (1828—1832, 5 dln, en 1849—1851, 2 dln)” eene verzameling van oud-Spaansche volksliederen in het licht, — alsmede eene reeks van oud-Spaansche blijspelen onder den titel „Talia espanola (1834, dl 1—3)”. Als dichter leverde hij „Las tres toronjas del vergel de amor (1856)”.
