Drascovics of Draskovich is de naam van een aanzienlijk Hongaarsch geslacht. Van de leden noemen wij:
Georg Drascovics, die den 5den Februarij 1515 te Bilina geboren werd, te Krakau, Weenen, Bologna en Rome studeerde en in laatstgenoemde stad de priesterwijding ontving.
Na zijn terugkeer in zijn vaderland werd hij tot aanzienlijke geestelijke waardigheden — voorts tot raadsheer en biechtvader van Ferdinand I, en in 1557 tot bisschop van Fünfkirchen benoemd. Later verhief de Keizer hem tot bisschop van Agram, en Maximiliaan II bevorderde hem tot geheimraad in werkelijke dienst en tot onderkoning van Croatië, Dalmatië en Slavonië, terwijl hij in 1573 tevens de betrekking ontving van aartsbisschop van Kolocsa. In die betrekking dempte hij den opstand der boeren te Szomszedwar en weerde de Turken van de grenzen van zijn gebied, zoodat Rudolf II hem tot hofkanselier van Hongarije en tot bisschop van Raab benoemde. Paus Gregorius XIII verhief hem in 1586 tot cardinaal, en de Keizer bekleedde hem met de waardigheid van stadhouder des Rijks in de plaats van Radetski. Hij overleed den 31sten Januarij 1587.
Johann Drascovics, banus van Croatië, kamerheer van keizer Rudolf II, geheim- en hofkrijgsraad en generaal der ruiterij. Hij streed in 1589 dapper tegen Scanderbeg-pasja bij Possega, behaalde in 1591 eene overwinning op Hassan-pasja bij Kopreinitz, en deed den eersten aanval bij het ontzet van Sissek (1592). Als banus van Croatië ontzette hij in 1597 de vesting Petrinia, welke door de Turken belegerd was, versloeg deze bij Czernek en nam deel aan den meesterlijken terugtogt van Kanisa. Voorts dempte hij een opstand in Hongarije en hielp den vrede van 1606 tot stand brengen. Eindelijk verkreeg hij het militair commandement in Hongarije, en overleed te Preszburg in 1613.
Joseph Kasimir Drascovics, geboren den 4den Maart 1716. Reeds in 1747 was hij generaal-majoor, waarna hij zich verdienstelijk maakte door het organiséren der grensmilitie in Croatië en er in 1755 een oproer beteugelde. Hij nam deel aan onderscheidene veldslagen, zag zich benoemd tot luitenant-veldmaarschalk, en veroverde in 1760 de vesting Glatz, doch werd in 1762 bij Heidersdorf geslagen en gevangen genomen. Later werd hij bevorderd tot veldtuigmeester-generaal, — voorts tot commandant-generaal van Siebenbürgen, en hij overleed in October 1765.
