Domenichino of eigenlijk Doménico Zampiéri, een beroemd schilder der school van Bologna, werd aldaar van arme ouders geboren in 1581 en ontving eerst onderwijs van Calvaert, dien hij om zijne wreedheid ontvlugtte, en vervolgens van de gebroeders Caracci. Aanvankelijk ontwikkelde zijn talent zich uiterst langzaam, zoodat zijne medeleerlingen den spot met hem dreven, doch later had hij niet minder te lijden van hun naijver, zoodat hij van Francesco Albani alleen de vriendschap behield. Ook legde hij zich met zoo goed gevolg op de schoone bouwkunst toe, dat paus Gregorius XV hem tot opzigter der Pauselijke paleizen benoemde. Het paleis en de tuinen der Villa Aldobrandini te Frascati zijn gebouwd naar zijne ontwerpen.
Te Napels, werwaarts hij zich in 1629 begeven had, vervolgde de nijd hem zoo hevig, dat men er eerst de muren bedierf waarop hij schilderen zou en later (1641) hem zelven met vergif om het leven bragt, voordat zijne fresco’s in de kapél del Tesoro in den Dom voltooid waren. Zijne stukken geven getuigenis van eene rijke phantasie, doch zijn wel wat op het effect berekend. Niettemin schitteren zij hier en daar door eene ongekunstelde schoonheid, die men na Rafaël slechts zelden bij een Italiaanschen kunstenaar aantreft. Zijne meest beroemde gewrochten zijn: „De communie van den heiligen Hiërónymus” in het Vaticaan, en „De marteling van St. Sebastiaan in de kerk van Sta Maria degli Angeli te Rome. Inzonderheid wist hij de bijkomende personen', zooals het vergaderd volk enz., op eene bevallige wijze te schilderen. Ongemeen schoon zijn vooral zijne tafereelen uit het leven der heilige Maagd in den Dom te Fano. In verschillende muséa vindt men voorts landschappen enz. van zijne hand.
