Dolomieu (Deodat Guy Silvain Tancrède Gratet de), een verdienstelijk aard- en delfstofkundige, werd geboren den 24sten Junij 1750 te Dolomieu in Dauphiné, trad reeds vroeg in de Maltezer orde en maakte op 18-jarigen ouderdom een aanvang met den proeftijd. Het volgende jaar doodde hij in een gevecht een officier zijner galei en werd zelf ter dood veroordeeld , doch wegens jeugdigen leeftijd door den grootmeester van die straf ontheven. Nu keerde hij naar Frankrijk terug en kwam in garnizoen te Metz, waar hij zich wijdde aan de beoefening der wetenschap. Hiertoe nam hij zijn ontslag uit de dienst, begaf zich weder naar Malta en vergezelde Bohan naar Portugal.
In het volgende jaar volbragt hij eene reis in Spanje, Beneden-Italië en de Pyreneën. Nadat hij voorts in 1789 en 1790 de gebergten van Italië, Tyrol en Graauwbunderland bezocht had, keerde hij in 1791 in Frankrijk terug, waar hij door binnenlandsche reizen zijne geologische kennis uitbreidde. In 1796 werd hij benoemd tot ingenieur en hoogleeraar, en bij de stichting van het Instituut tot lid van dit ligchaam. De expeditie naar Egypte schonk hem gelegenheid, om zich derwaarts te begeven, doch reeds in Maart 1799 keerde hij naar zijn Vaderland terug: het lek geworden schip veroorloofde hem echter ter naauwernood, Tarente te bereiken. Hier bleef hij 2 jaar krijgsgevangen, waarbij hij velerlei mishandelingen en ontberingen dulden moest.
In 1801 herkreeg hij zijne vrijheid en werd hoogleeraar in de delfstofkunde te Parijs. In hetzelfde jaar bezocht hij de gebergten van Zwitserland, Savoye en Dauphiné, en overleed te Chateauneuf den 27sten December 1802. Hij heeft een groot aantal „Mémoires” in het licht gegeven, en zijn laatste werk „Sur la philosophie minéralogique (1802)” verscheen eerst na zijn dood. Het dolomiet is naar hem genoemd.
