Declaratio sententiae is de uitlegging van eene duistere of dubbelzinnige zinsnede in eene regterlijke uitspraak of in hare motivéring.
In onze tegenwoordige regtspraak kan zoodanige verduidelijking van de woorden, of van hun zin of bedoeling gegeven worden óf door een hoogeren regter, bijaldien een gewoon regtsmiddel, appèl of cassatie, tegen het vonnis openstaat, óf door den regter zelven, die de uitspraak gaf, zoo het vonnis begroeid is, en de quaestie zich pas bij de executie voordoet. Ook kan soms het buitengewoon regtsmiddel van request-civiel aangewend worden.
Het vonnis, dat de verduidelijking van de eerste uitspraak geeft, heet sententia declaratoria. Ook noemt men aldus elk vonnis, dat wel de oplossing van eene regtsvraag in ’t algemeen geeft, maar geene beslissende uitspraak doet omtrent het geschilpunt, dat door partijen aan des regters oordeel was onderworpen: een vonnis dus, waardoor de regtstoestand van partijen niet wordt geregeld en tot zekerheid gebragt. Dergelijke uitspraken behooren te huis in een wetenschappelijk handboek over de regtswetenschap, maar niet in het audiëntieblad van een regterlijk collége.
