Clair-obscur, in het Italiaansch Chiarosucro, ’t geen wij door licht-donker kunnen vertalen, noemt men in de schilder- en graveerkunst de juiste verdeeling van licht en schaduw. Wanneer wit en zwart, de grondslagen van alle kleuren, uitsluitend gebruikt worden, zoo komen daardoor en door hunne talrijke nuancéringen de beelden in hunne natuurlijke gedaante te voorschijn. Hierop rust de graveerkunst, met uitzondering van het geval, waarin zij een kleurendruk beoogt. De schilderkunst gaat verder; zij verleent kleuren aan licht en schaduw en zoekt hierdoor de natuur na te bootsen, terwijl zij tevens op eene betooverende wijze door het licht en donker de figuren doet vooruittreden of achterwaarts wijken op het doek.
Men is algemeen van oordeel, dat Correggio en Rembrandt daarin het meest hebben uitgemunt. — Men geeft den naam van clair-obscur ook aan eene bepaalde soort van houtsneêplaten, en de, eerste van dien aard zijn in 1606 door Lucas Cranach vervaardigd. Die kunst werd in de 16de eeuw in Italië door Hugo da Carpi, Antonio da Trento, Andrea Andreani enz. en in de Nederlanden vooral door Abraham Bloemaert beoefend. Laatstgenoemde graveerde, tot het verkrijgen van fraaije borstbeelden, de omtrekken in koper en de schaduwen in hout.
