De bewijsaandrachtplicht houdt in dat een eiser in de dagvaarding moet aangeven hoe hij zijn stellingen kan bewijzen.
Indien twee bedrijven besluiten met elkaar zaken te doen, dan komen partijen in beginsel een overeenkomst overeen ingevolge artikel 6:217 van het Burgerlijk Wetboek. Het staat de partijen vrij om de inhoud van de overeenkomst te bepalen, al dienen de partijen zich wel te houden aan de door de wet gestelde kaders. Over het algemeen staat er in een overeenkomst tussen partijen een beding opgenomen waarin staat hoe zij zullen handelen bij eventuele geschillen. De meest gangbare keuze is het geschil voorleggen aan de rechter. Indien een geschil tussen twee bedrijven voor de rechter komt, zal de kantonrechter of de civiele rechter in eerste aanleg competent zijn om kennis te nemen van het geschil. Een dergelijke procedure word in gang gezet door middel van een dagvaarding. De dagvaarding neemt de bewijsaandrachtplicht met zicht mee: de eiser moet namelijk aantonen waarom hij van mening is dat zijn vordering moet worden toegewezen. De gedaagde heeft uiteraard de mogelijkheid hierop te reageren, dit kan door middel van een conclusie van antwoord. De bewijsaandrachtplicht voor de gedaagde staat geregeld in artikel 128 lid 5 van het Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering.
