Wanneer een persoon of onderneming in ogenblikkelijke moeilijkheden verkeert, zodat de schulden niet terstond betaald kunnen worden, maar het gegronde vermoeden bestaat, dat dit over enigen tijd wèl mogelijk zal zijn, dan bestaat er voor dezen een weg om een faillissement te voorkomen. De schuldenaar kan dan een verzoekschrift bij de rechtbank indienen, om surséance van betaling te verkrijgen, m.a.w. toestemming van de rechtbank tot het uitstellen van al zijn opeisbare schulden.
De rechtbank benoemt direct na de indiening van het verzoekschrift één of meer bewindvoerders om voorlopig met den schuldenaar het beheer over diens zaken te voeren. Dan worden de schuldeisers en de schuldenaar in een gemeenschappelijke vergadering bijeengeroepen en wanneer nu de schuldenaar aannemelijk kan maken, dat hij na verloop van tijd zijn schuldeisers zal kunnen bevredigen, dan kan de surséance worden verleend, tenzij meer dan 1/3 deel van de aanwezige schuldeisers, of de houders van meer dan van het bedrag der ter vergadering vertegenwoordigde schuldvorderingen zich daartegen verklaart.
De rechtbank benoemt dan één of meer bewindvoerders, met wier medewerking, machtiging of bijstand de schuldenaar, voor den duur van de surséance, al zijn zaken moet verrichten. Zolang de surséance duurt, kan de debiteur (schuldenaar) niet tot betaling van zijn schulden (met uitzondering van enkele schulden van bizonderen aard) worden gedwongen.
De surséance kan voor niet langer dan anderhalf jaar verleend worden, maar verlenging met 1 ½ jaar is mogelijk.Oorspronkelijk had men zich van deze instelling veel voorgesteld, doch er is maar weinig gebruik van gemaakt om de hoge kosten en de lastige formaliteiten. Vele surséances eindigen met een faillissement.
