Sir Walter Scott (1771—1832) was een Schots dichter en romanschrijver. Hij was in zijn jeugd lichamelijk zwak en werd wegens het zachtere klimaat opigevoed in Zuid-Schotland.
Hier leert hij de geschiedenis kennen van deze romantische streek, die rijk is aan daden en edelmoedigheid, maar ook aan bloedige, gruwelijke wapenfeiten. Deze indrukken uit zijn jeugd waren van beslissenden invloed op de vorming van den jongen Walter.
Hij studeerde te Edinburgh in de rechten, werd advocaat en zag zich in 1799 benoemd tot Sheriff van Selkirkshire. Omstreeks dezen tijd gaf hij een grote verzameling Schotse balladen in het licht en in 1805 verscheen zijn „Lay of the Last minstrel”, een romantisch gedicht, dat hem beroemd maakte.
Nadat hij een goedbetaalde betrekking bij de rechterlijke macht in Edinburgh had gekregen, beschikte Scott over meer vrijen tijd, zodat hij ook meer letterkundig werk kon leveren. Zijn talent bleek zich het best te lenen voor den historischen roman, een nieuw letterkundig type, dat spoedig groten opgang maakte.
De bekendste van deze romans is het vermaarde „Ivanhoe”. Dit werk, dat den terugkeer van Richard Leeuwenhart uit het Heilige Land en de bedrijven der Angelsaksers en Normandische ridders in stoute kleuren schildert, is overal populair geworden.Door den groten afzet van zijn werken kwam Scott in goeden doen, zodat hij reeds in 1811 een landgoed, een voormalig klooster, aankocht, dat hij in Middeleeuwsen trant liet herbouwen In 1819 werd hij tot baronet verheven met den titel van Sir. In 1826 verloor Sir Walter het grootste deel van zijn vermogen en geraakte hij in schulden, die hij zocht af te lossen uit de opbrengst van zijn nieuwe werken. Hierdoor leed het gehalte van zijn werk en ging zijn gezondheid achteruit, zodat hij in 1832 op zijn landgoed Abbotsford overleed.
