was oorspronkelijk de taal van de bewoners van Latium, een landschap in Midden-Italië. Tijdens de uitbreiding der Romeinse heerschappij heeft deze taal echter zeer grote betekenis gekregen; het werd toen een wereldtaal, d.w.z. deze taal werd gesproken over een groot deel van de toen bekende wereld.
De Romeinse overheersers voerden het Latijn in de veroverde gebieden in en daaruit ontwikkelde zich een talen-groep, de Latijnse talen geheten, waarbij de lands-taal sterk door het Latijn beïnvloed werd. Hiertoe behoren Frans, Spaans, Portugees, Italiaans en Rumeens. Behalve dus, dat het Latijn den grondslag vormde voor verschillende gesproken talen, bleef het de eerste eeuwen na Christus in de verschillende landen als schrijftaal bestaan. Wel verschilde dit Latijn van het klassieke Latijn der Romeinen, vooral door de eenvoudiger constructie, maar het Middeleeuws Latijn stond Tiet oude Latijn toch nog altijd veel nader dan de bovengenoemde gesproken talen.
Eerst in de tweede helft van de 15e eeuw, onder den invloed van het Humanisme begint men de plaatselijke gesproken taal ook als schrijftaal te gebruiken, terwijl het oude classieke Latijn weder in ere hersteld wordt.
Deze taal, die nog in vele kerken gebruikt wordt, zou nog langen tijd de taal der wetenschap blijven, omdat zij een over de gehele wereld door de wetenschapbeoefenaars gekende taal was en omdat zij zich bij uitstek leent voor scherpe, korte begripsonderscheiding.
Ook nu worden voor vele wetenschappelijke benamingen en begrippen nog steeds Latijnse of ver-Latiniseerde uitdrukkingen .gebruikt.
