was vroeger een stad in Palestina 8 K.M. ten Westen van de Jordaan. In den Bijbel kun je lezen, hoe Jericho door de Israëlieten onder Jozua werd belegerd en na 7 dagen ingenomen.
Bij die inneming op den zevenden dag juichten de aanvallers onder bazuingeschal en de muren van Jericho stortten in. Jericho was als ’t ware de sleutel tot het land Kanaan; toen deze stad eenmaal veroverd was, volgde de rest vanzelf.
Opgravingen uit den laatsten tijd hebben aan het licht gebracht, dat Jericho al zeer oud is; het moet reeds 3 à 4000 jaren v. Chr. zijn gesticht.Heel bekend is verder de roos van Jericho (Anastatica), een eigenaardige plant, die in de Arabische woestijn groeit. Zij behoort tot de familie der kruisbloemigen of cruciferen, heeft langwerpig eivormige, gestoelde bladeren en witte bloemen. Het wonderlijke ervan is, dat de plant, wanneer zij is uitgebloeid, samenschrompelt tot een onogelijke massa, die wel iets lijkt op een verdroogd vogelnestje. Legt men nu echter het gevalletje in’t water, dan zwelt de plant op en gaat er fris uitzien. Dit „opbloeien” van de roos van Jericho gaf aanleiding tot vele legenden. Volgens sommigen zou de wonderbare kracht voortkomen uit de heilige plaatsen, waar de roos van Jericho groeit. Dit klopt echter maar ten dele; de roos in kwestie komt bijna niet in Palestina voor, slechts een enkele maal aan de oevers van de Dode Zee. Er bestaat echter nog een andere wonderlijke plant, de Asteriscus, die ongeveer dezelfde eigenschappen heeft als de Anastatica. Deze heeft evenwel geen witte, doch gele bloemen en komt hoofdzakelijk in Palestina, in de buurt van het oude Jericho voor. Eigenlijk heeft de gele soort (Asteriscus) dus het meeste recht op den naam roos van Jericho, doch de witte soort wordt nu eenmaal officieel zo genoemd. De Kruisvaarders droegen steeds een „roos van Jericho” bij zich, om tegen besmettelijke ziekten bewaard te blijven.
