Een grote figuur in de geschiedenis van het moderne Duitsland was de vorige rijkspresident Paul Ludwig Hans von Beneckendorf und Hindenburg (1847— 1934). Hij was een man uit één stuk, onkreukbaar trouw aan zijn vaderland, zodat hij de sympathie en hoogachting van het hele Duitse volk zonder onderscheid heeft verworven.
Von Hindenburg werd geboren in Posen als zoon van een Pruisisch officier. In 1858 werd hij toegelaten tot de cadettenschool te Wahlstatt in Silezië, waarna hij zijn verdere opleiding kreeg aan de hoofdcadettenschool te Berlijn. Op 18-jarigen leeftijd trad hij als tweede luitenant in actieven dienst en hij nam later van 1870—71 als zodanig deel aan den Frans-Duitsen oorlog. Na dezen oorlog was hij werkzaam als instructeur bij de hogere krijgsschool te Berlijn, en als ambtenaar aan het Pruisische Departement van Oorlog. Op zijn 31ste jaar is hij al kapitein. Van 1893—1896 was hij commandant van het 91ste regiment infanterie (Oldenburg);
hij werd vervolgens bevorderd tot generaalmajoor en diende tot 1911 in actieven dienst te Coblenz, Karlsruhe en Maagdenburg.
In 1911, dus op 65-jarigen leeftijd, werd hij na de manoeuvres, waarin hij keizer Wilhelm als aanvoerder niet zo tot zijn recht had laten komen, als deze dat op manoeuvres wenste, gepensionneerd; hij leefde daarna een stil, teruggetrokken leven te Hamburg en Hannover. Maar die rust zou niet lang duren. Toen de wereldoorlog uitbrak, had Duitsland hem weer nodig en werd hij in Augustus 1914 weer voor den actieven dienst opgeroepen als commandant van het 8ste legercorps met als chef van den staf naast zich generaal-majoor Ludendorff.
Een beroemd wapenfeit uit deze periode is de veldslag van Tannenberg, waarbij von Hindenburg het Russische leger versloeg. Met dezen slag begon een reeks successen voor het Duitse leger, doch von Hindenburg faalde ten slotte in 1918 met zijn plan, om door het vijandelijk front heen te breken.
Het is evenwel zijn grootste verdienste geweest, dat hij, toen de nederlaag van Duitsland onvermijdelijk was geworden, het grote leger weer ordelijk naar huis leidde.
Na den oorlog hoopte von Hindenburg, nu 72 jaar oud, eindelijk rust te kunnen nemen, doch nogmaals, in 1925, had zijn vaderland zijn krachten nodig. Na den dood van president Ebert wisten de antisocialistische partijen den 78-jarigen krijgsman over te halen, zich candidaatte stellen voor het presidentschap. Hij werd rijkspresident tot 1932 en behaalde toen nogmaals de vereiste meerderheid tegenover Hitler, zodat hij na de verkiezing president bleef.
Zijn functie vervulde hij met waardigheid en een volstrekte trouw aan de grondwet, waardoor hij aller harten won.
Den 2en Aug. 1934 overleed hij op 87jarigen leeftijd... een droeve dag voor geheel Duitsland!
Zijn stoffelijk overschot werd met groten luister bijgezet in het speciaal gebouwde monument bij Tannenberg, het schouwtoneel van zijn grootse overwinningen.
