Schildpadvleesch wordt vaak in soep verwerkt. Deze echte schildpadsoep geldt terecht als een delicatesse, vooral in Engeland. Het vleesch dezer dieren is bijzonder malsch en goed verteerbaar. Het wordt meestal ter plaatse van de vangst in blik verpakt en verduurzaamd verzonden.
Men gebruikt hiervoor het vleesch van een bepaalde zeeschildpad, de zoogenaamde soepschildpad, die in West-Indië en Florida zeer veel gevangen wordt. De dieren komen aan land om hun eieren te leggen en worden dan gevangen. Ook de eieren worden duur betaald en gelden als een bijzondere lekkernij. De soepschildpad (Chelonia Mydas) kan zelfs tot 500 kg zwaar worden. Het vleesch brengt ongeveer f 1 per kg op! Men vangt ook nog een kleiner soort, die in brak water voorkomt en daarin uitstekend versch gehouden wordt.
Deze soort wordt hoogstens 15 cm lang. Men houdt ze levend met vischvoeding. Deze soort staat bekend als „Black diamond Terrapin”. Schildpadvleesch is goed verteerbaar, het is malsch en heeft geen vetweefsel.
De samenstelling wordt als volgt opgegeven: water 78 %, eiwit 19 % (valt zeer gemakkelijk in vezels uit elkander), vet 1 % en zouten 2 % (waaronder veel kalk en phosphaten). De vangst is gemakkelijk. De schildpadden worden nl. omgekeerd (de groote exemplaren met behulp van een hefboom), de dieren zijn dan hulpeloos en kunnen later bijeengezocht en geslacht worden. Voor het conserveeren is het noodig, dat het vleesch volledig gelegenheid krijgt om uit te bloeden (onthoofden van de schildpad). Behalve het vleesch van zeeschildpadden, worden ook andere soorten gegeten bijv. de olifantsschildpadden van Mauritius en de Grieksche landschildpadden, die vaak verkocht worden, omdat ze gemakkelijk te kweeken zijn. Het vleesch van schildpadden is des te geschikter om soep van te bereiden, naarmate het meer gelatineus wordt en bij koken gemakkelijker verweekt. De in Engeland zeer veel gebruikte „real Turtle-Soup”, staat bekend als een spijs, die de eigenschap heeft zeer de eetlust op te wekken.
