duitsch geschiedschrijver, geh. 27 Sept. 1800 te Luneburg. Wegens deelname aan politieke bewegingen werd hij in 1823 te Darmstadt gevangen genomen en tot 5 jaar gevangenisstraf veroordeeld.
Gedurende dezen tijd wijdde hij zich aan de studie der geschiedenis. In 1829 weder op vrije voeten gesteld, vestigde hij zich te Hannover, waar hij historische voorlezingen hield; in 1831 werd hij als leeraar bij het paedagogium te Ilefeld geplaatst. In 1838 volgde zijn beroeping tot hoogleeraar aan de hoogeschool te Göttingen, waar hij 23 Aug. 1869 overl. H. vestigde zijn naam als geschiedschrijver door de Geschichte der Kämpfe Frankreichs in Italien von 1494—1515 (2 dln. 1833—35). Zijn hoofdwerk is Geschichte der Lande Braunschwtig und Lüneburg (1839), Mittheilungen aus dem Leben von Michael Neander (1841) en Kirchenreformation der Stadt Göttingen (1842), een drietal hoogst belangrijke geschriften voor de geschiedenis der hervorming en der zeden der 16de eeuw; voorts Geschichte des Ausgangs des Tempelherrn-Ordens (1846), Darstellungen aus der innern Geschichte Spamens während des 15, 16 und 17 Jahrh. (1850) en Das Leben des Don Juan d’Austria (1865). Van 1841—48 was H. redacteur van de „Göttinger gelehrte Anzeigen”.
