ontstaat daardoor, dat de turgor niet in alle weefsels even groot is. Overal, waar in een orgaan een krachtige turgor heerscht, is deze het sterkst in het parenehym, terwijl de overige weefsels daaraan een zeer ondergeschikt aandeel nemen en zelfs door hunne mindere rekbaarheid het parenchym beletten zich vrij uit te zetten.
Splijt men plantendeelen met weefselspanning, bijv. den stengel van een paardebloem, overlangs in twee richtingen door, dan ziet men de aldus ontstane strooken zich zoo krommen, dat het parenehym de convexe en de opperhuid de concave zijde der kromming innemen. Het parenchym verlengt zich en de andere weefsels verkorten zich.
