Michael georg conrad

betekenis & definitie

Duitsch schrijver, geb. 5 April 1846 te Gnodstadt, studeerde te Genève in de philosophie en de nieuwere talen, keerde in 1870 naar Duitschland terug, schreef onder den indruk van den oorlog: Erziehung des Volkes zur Freiheit (1870), ging in 1851 naar Italië, schreef op Capri zijn eerste novellen en begaf zich in 1878 naar Parijs, om zich in 1882 te München te vestigen. Te Parijs schreef: hij Die Musik in heutigen Italien (1879), Parisiana (dl. I 1880), Franz. Charakterköpfe (2 dln., 1881), te München gaf hij Madame Lutetia (1882), Lutetias Töchter (1883) en Totentanz der Liehe (1884) in het licht en richtte hij in 1885 het weekblad (sinds 1886 maandblad) „Die Gesellschaft” op, dat spoedig het hoofdorgaan van het jongduitsche realisme werd; met H. Wilfried schreef hij drama’s, het blijspel Die Emancipierten (1877) en het tooneelstuk Firma Goldberg (1889), waarna hij zich aan den maatschappelijken roman begon te wijden: Was die Isar rauscht (1888), Die Klugen Jungfrauen (1889), en kultuurhistorische levensbeelden en satirieke novellen en schetsen, als Fantasio (1889), Die Beichte des Narren (1890), Erlössung (1891) schreef. Onder zijn latere geschriften zijn Deutsche Weckrufe (1890) en Das Recht, der Staat, die Moderne (1891) de voornaamste.