Maxime du camp

betekenis & definitie

Fransch letterkundige, geb te Parijs, 8 Febr. 1822, overl. te Baden-Baden, 1894, nam deel aan den Juni-opstand van 1848, bereisde geheel Europa en het oosten, richtte in 1851 het blad „Revue de Paris” op, dat echter na den aanslag van Orsini verboden werd, nam in 1860 deel aan de tochten van Garibaldi, en wijdde zich vervolgens geheel aan de letteren; ongewoon werkzaam, bezield met de ideeën van den nieuwen tijd, en aan deze steeds zijn stof ontleenende, trad hij op als dichter, romancier, kritikus, socioloog, geschiedschrijver, werd medewerker aan de voorn. fransche tijdschriften, en verwierf zich het lidmaatschap der Académie française (1880); zijn voorn. werken zijn: Souvenirs et paysages d'Orient (1848) Egypte, Nubie, Palestine et Syrie (1852), le Livre posthume. Mémoires d'un suicidé (1853), le Nil (1854), les Chants modernes (1855), en les Convictions (1858), gedichten; les Beauxarts à l'Exposition universelle de 1855 (1855), En Hollande (1859), Expédition des Deux-Siciles (1861), les Buveurs de cendre (1866), les Forces perdues (1867), Orient et Italie (1868), Paris: ses organes, ses fondions et sa vie (1869 —1875), les Convulsions de Paris (1878—1879, studiën over de Commune), Souvenirs littéraires (1882—1883) ; la Charité privée à Paris (1885); Paris bienfaisant (1888); le Crépuscule (1893).