lat. legenda, van legere, lezen, heetten in de r.-kath. kerk die verhalen, welke tot voorlezing bij de kerkelijke diensten, later in de kloosters t)ok onder den maaltijd waren bestemd. Daar die verhalen betrekking hadden op de levens der martelaren en heiligen, en veelal met ongewone gebeurtenissen waren doorweven, kreeg het woord L. langzamerhand een uitgebreider beteekenis, n.l. die van een in den mond des volks voortlevende overlevering, die een historischen persoon of eenige werkelijk bestaande of bestaan hebbende plaats, gebouw of dergelijke ten grondslag heeft.
In deze laatste meer algemeene beteekenis is het vooral de poëzie, die de L, heeft behandeld. In onze letterkunde is zulks op groote schaal gedaan door J. van Lennep in zijn N ederlandsche Legenden (8 dln., Amsterd. 1828 vlg.) en Hofdijk, terwijl de r.-kath. kerkelijke L. in J. A. Alberdingk Thijm vooral een dichterlijken bearbeider gevonden heeft. (Zie art. Marialegenden.) L. heet in de penningkunde het opschrift van een muntstuk. De oudste volledige L. vindt men op de munten van Syracuse, Rhegium, Paestum en Messana. Men vindt de L, somtijds op de voor-, somtijds op de keerzijde of ook wel aan beide zijden, hetzij twee afzonderlijke L.- of wel eene, van welke de eene helft aan de voor-, de andere aan de keerzijde staat* De vorm is dan eens als een rond omschrift, dan weder in rechte lijnen als gewoon schrift, of in den vorm van een vierkant, dat de afbeeldingen omgeeft, gelijk bijv. op munten van Thasos en de Arsaciden.
