spaansch letterkundige en geschiedkundige, geb. te Rincon del Soto 1756, overl. te Madrid 1823, werd in 1779 priester gewijd, vervolgens benoemd tot advokaat bij den hoogen raad van Castilië, secretarisgeneraal van het heilig officie (de inquisitie) maar werd uit dien post ontzet wegens de veranderingen welke hij wilde invoeren. Toen de Franschen in Spanje vielen omhelsde hij de partij van Joseph Bonaparte, die hem tot staatsraad verhief.
Na het vertrek der Franschen wijdde hij zich bijna uitsluitend aan de studie en verbleef meer in Frankrijk dan in zijn vaderland. Hij schreef: Critische geschiedenis der inquisitie in Spanje van Ferdinand V tot de regeering van Ferdinand VII (1817), Gedenkschriften om te dienen bij de geschiedenis der revolutie in Spanje (1814), Ontwerp van een constitutie voor den godsdienst (1820). In het begin der XlXde eeuw was L. om zijn onkerkelijke gezindheid geschorst in zijn priesterlijke bediening en betoonde van toen af een verklaard vijand van het pausdom en andere instellingen der katholieke kerk te wezen.
