(fr. intrigue, van het lat. intricare, verwikkelen, verwarren) list, slinksche streek, kuiperij, kunstige samenknooping of verwikkeling van handelingen en personen tot een bepaald doel. In het drama verstaat men onder deze uitdrukking den toestand of de omstandigheden, waarin de hoofdpersonen geraken en waardoor zij gehinderd, in dwaling of in verlegenheid gebracht worden.
Tegenwoordig is het onderscheid tusschen intrige- en karakterstukken zoo goed als opgeheven, doch werd vroeger zeer in het oog gehouden. Onder eerstgenoemde verstond men de zoodanige, waarin de I. zulk een overwegenden invloed uitoefende, dat zij geheel de hoofdzaak was, terwijl in de karakterstukken de I. slechts diende om de karakters scherper te doen uitkomen. Voorbeelden van intrigestukken zijn de spaansche mantel- en degenstukken (comedias di capa y espada). Beaumarchais’ Mariage de Figaro is het beste en ook ongeveer het laatste stuk in dit genre. In tooneeltaal duidt men met den naam van intrigant alle karakters aan, die door listige streken, maar vooral door slechte beweegredenen in het raderwerk der dramatische handelingen ingrijpen.
