lat., verzet, tusschenkomst, bemiddeling, voorspraak, borgtocht. In het romeinsche recht is I. op de eerste plaats in negatieven zin het verzet, waartoe de hoogere romeinsche ambtenaren zoowel tegenover hun collega’s als tegenover ondergeschikte ambtenaren gerechtigd waren, om daardoor schadelijke handelingen te verhinderen.
Vooral van beteekenis was in dezen zin het recht van I. der volkstribunen (zie ald.) tegenover alle andere ambtenaren. In positieven zin komt I. bij rechtzaken voor, wanneer iemand in een zaak, die hem niet aangaat, ten voordeele van den naasten belanghebbende een schuld overneemt of een hem toebehoorende zaak of een recht verpandt, terwijl hij verwacht dat de naaste belanghebbende de schuld zal delgen. Er bestaat dus geen I. wanneer iemand de schuld van een ander aan den derde aanstonds betaalt, wel echter wanneer hij in plaats van den ander in het schuldverband treedt of de schuld aangaat. Het begrip der I. is in het romeinsch recht vooral uitgewerkt, omdat de ongeldigheid van door vrouwen, die bijzonder geneigd zijn op die wijze verplichtingen op zich te nemen, aangegane I. door een afzonderlijk senaatsbesluit (het Senatusconsultum Velleianum, onder Claudius) was uitgesproken en wel zoo, dat zelfs de terugvordering van het op een schuld afbetaald bedrag geoorloofd was. In het staatsrecht en het volkenrecht beteekent I. zooveel als interventie (zie ald.).
