(Hylobates), geslacht van anthropomorphe of menschvormige apen, bevattende middelmatig groote apen, inheemsch in OostIndië, Achter-Indië en op de naburige eilanden, van een slanken lichaamsbouw, met een kleinen, ronden schedel, sterk gewelfde borst, armen die even lang zijn als het lichaam, echter aanmerkelijk kortere achterste ledematen; geen staart; het aangezicht komt dat van den mensch nabij; eeltplekken klein, pels zeer dicht, soms zijde-achtig zacht. De zwarte siamang (Rylobates syndactylus Wagn.), de grootste en meest plompe soort, 1 meter lang, in het bezit van een de stem zeer versterkenden keelzak, leeft op Sumatra; een voorhoofd laat zich bijna niet onderscheiden, de neus is breed en plat, de snoet groot, de ledematen zijn gekromd en binnenwaarts gekeerd.
De hulok (Rylobates hulok Harlan), 90 centim. hoog, zwart van kleur met een witten band om het voorhoofd, bewoont Achtér-Indië en Bengalen. De lar (Rylobates lar K u h 1), 90 centim. hoog, zwartgrijs, aan het zitvlak bruin, wordt in Malakka en Siam aangetroffen. De gibbons bewegen zich in de hoornen met groote vlugheid; op den vlakken grond echter zijn ze langzaam en onzeker in hun bewegingen. Zij gaan wel rechtop, doch kunnen zich slechts met behulp van hun lange armen in evenwicht houden en gebruiken, wanneer zij tot spoed worden gedwongen, bij het loopen ook de voorhanden. Zij zijn uiterst schuw, houden zich steeds op in het dichtst der bosschen, en zijn in den natuurstaat daarom zeer moeilijk gade te slaan. De siamang' leef t in troepen, van een gemeenschappelijk verweer tegen een aanval is echter geen sprake; slechts de moeder verdedigt haar jongen.
De hulok is minder vreesachtig, en zou zelfs wel den mensch aanvallen. Bij zonsop- en ondergang heffen zij een schel, doordringend geschreeuw aan, zoodat zij als de brulapen der oude wereld kunnen gelden. In gevangenschap worden zij dikwijls tam, doch sterven gewoonlijk spoedig. Zij leggen overigens op verre na jiiet de begaafdheden der overige anthropomorphe apen aan den dag.
